12 ژانویه 2007، دنباله‌دار C/2006 P1 (مک‌نات)، یکی از درخشان‌ترین دنباله‌دارهایی که تاکنون مشاهده شده است، در اوج خود در طول روز قابل مشاهده شد.
کشف مک‌نات
این دنباله‌دار توسط اخترشناس بریتانیایی-استرالیایی «رابرت مک‌نات» با استفاده از تلسکوپ اوپسالا کشف شد.
مک‌نات این دنباله‌دار را در تصویر CCD در 7 آگوست 2006 در جریان مشاهدات معمول خود، که به‌دنبال اجرام نزدیک به زمین بود که امکان ایجاد تهدید و برخورد را داشتند، کشف کرد. این دنباله‌دار در صورت فلکی اوفیوخوس کشف شد که بسیار کم‌نور با قدر حدود 17+ می‌درخشید.
از آگوست تا نوامبر 2006، دنباله‌دار درحالی‌که از میان اوفیوخوس و اسکورپیوس حرکت می‌کرد، تصویربرداری و ردیابی شد. سپس، در ماه دسامبر، دنباله‌دار در تابش خیره‌کننده خورشید گم می‌شد.
پس از بازیابی، مشخص شد که این دنباله‌دار بسیار سریع درحال درخشش است و در اوایل ژانویه 2007 با چشم غیرمسلح قابل رؤیت شد.
اوج درخشش دنباله‌دار
مک‌نات تا حدود 13 ژانویه برای رصدگران نیمکره شمالی، در قوس و صورت فلکی اطراف آن قابل مشاهده بود. حضیض 12 ژانویه در فاصله 0.17 AU بود. این فاصله به اندازه کافی به خورشید نزدیک بود که توسط رصدخانه خورشیدی و هلیوسفری سوهو رصد شود.
مک‌نات درخشان‌ترین دنباله‌دار در بیش از ۴۰ سال گذشته بود و در ژانویه و فوریه ۲۰۰۷ برای ناظران نیمکره جنوبی با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بود.
این دنباله‌دار در 12 ژانویه وارد میدان دید دوربین سوهو شد و در روز روشن در سراسر جهان قابل مشاهده بود. سپس در 16 ژانویه میدان دید آن را ترک کرد. در 13 و 14 ژانویه 2007، این دنباله‌دار به حداکثر قدر ظاهری -5.5 رسید. مک‌نات آنقدر روشن بود که از 12 تا 14 ژانویه در نور روز در حدود 5-10 درجه جنوب شرقی خورشید قابل مشاهده بود.
به‌دلیل نزدیکی به خورشید، بینندگان زمینی نیمکره شمالی پنجره کوتاهی برای مشاهده داشتند و این دنباله‌دار را فقط در هنگام گرگ و میش روشن می‌توانستند مشاهده کنند.
پس از عبور از خورشید، مک‌نات در نیمکره جنوبی قابل مشاهده شد. در استرالیا، طبق رصدخانه سایدینگ اسپرینگ در کونابارابران، جایی که دنباله‌دار کشف شد، روز یکشنبه 14 ژانویه درست پس از غروب خورشید به اوج نظری خود در روشنایی رسید، به مدت 23 دقیقه قابل مشاهده بود.