۱۶ مه ۲۰۱۱، شاتل فضایی اندور در بیست و پنجمین و آخرین پرواز خود به فضا پرتاب شد. این آخرین مأموریت برنامه شاتل نیز محسوب می‌شد.
شاتل فضایی اندور
ساخت این شاتل پس از فاجعه انهدام فضاپیمای چلنجر در سال ۱۹۸۶، برای جایگزینی آن آغاز شد و حدود پنج سال به طول انجامید.
اندور که جزو سه شاتل باقی‌مانده ناسا محسوب می‌شود، از نظر تجهیزات مدرن‌ترین شاتل ناسا است. کامپیوترهای قوی‌تر و همچنین سیستم پیشرانه آن در نوع خود منحصربه‌فرد بودند.
بازوی رباتیک که مجهز به یک دوربین پیشرفته و لیزر است، این امکان را به شاتل داده بود تا هرگونه صدمه‌ای بر بال‌ها و دماغه را پیدا و بازرسی کند. این فضاپیما پس از بازسازی‌های مفصل، اکنون مجهز به ابزاری است که می‌تواند به شبکه برق ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل شود.
اندور در دوران خدمت بیست‌ساله خود، ۲۵ مأموریت را به اتمام رسانده و جمعاً ۱۴۸ فضانورد را به فضا برده است. این شاتل آخرین مأموریت خود را در سال ۲۰۱۱ انجام داد و پس از آن، مانند شاتل‌های دیگر بازنشسته شدند.
اس‌تی‌اس-۱۳۴
پنج فضانورد ناسا و یک فضانورد ایتالیایی سرنشینان اس‌تی‌اس-۱۳۴ را تشکیل دادند. آنها از مرکز فضایی کندی پرتاب شدند و نزدیک به ۱۶ روز را در مدار گذراندند.
دو روز اول برای رسیدن به ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری شد. وقتی فضانوردان به آنجا رسیدند، انجام آزمایشات علمی را شروع کردند. آنها همچنین چهار راهپیمایی فضایی برای نصب تجهیزات جدید در خارج از ایستگاه فضایی و انجام برخی تعمیرات معمول دیگر انجام دادند.
بار اولیه اندور، طیف‌سنج مغناطیسی آلفا بود؛ آزمایش فیزیک ذراتی که تابش کیهانی را مطالعه می‌کرد و به دنبال پادماده و ماده تاریک می‌گشت.
اهداف کلی این مأموریت شامل تحویل ابزاری ویژه برای رهگیری پادماده در پرتوهای کیهانی و همچنین تکمیل مونتاژ اجزای ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌شد.